Зайшоў у тэатр раз і бачу я — Нейкая морда сабачая Сядзіць, выскаляецца ў ложы. Валачашчая, думаю, можа, Трэба прагнаць. Падыходжу я бліжай — Бурчыць мой выжал. «Ах! каб цябе, кажу, воўк!..»
Калі ў краме ёсць нястача, Дык «усушка» там, няйначай, Ці «утруска», ці мо «мышы» — Так заўсёды ў актах піша. На «усушку» ўсе зладзеі Ускладаюць шмат надзеі:
У некаторых раёнах БССР план нарыхтоўкі і вывазкі лесу знахо- дзіцца пад пагрозай зрыву. Раён- ныя кіраўнікі не прымаюць канк- рэтных захадаў у дачыненні да зрыўшчыкаў плана.
Па шумнай люднай вуліцы Пясняр ідзе... То к вуглу ён прытуліцца I стане дзе, То крокамі ўжо шпаркімі Бяжыць-ляціць, То сочыць ён за хмаркамі — Ўгару глядзіць.
Пан клапоціцца на «Крэсах». Аб чыіх жа інтарэсах? Можна бачыць і сляпому — Не аб нашых жа, вядома. Воўчы зуб не памагае, Дык палітыка другая У яго як бач паспела — Хвост пусціць лісіны ў дзела;
Я часцяком яго ў карчме, Бывала, спатыкаў пад мухай. «Ну, што ты, браце, ачумеў? Пакінь ты піць, прашу, паслухай!» I чуў адказ: «Ну як не піць? Вакол няпраўда, здзекі, гора. Як бедны люд яшчэ цярпіць! А я гатоў бы выпіць мора».
I кім жа яны, і чаму ж яны Так бязлітасна перагружаны? Не адказныя, не начальнікі, А пакутнікі-сумяшчальнікі. З імі добра мяне пазнаёмілі! Яны стогнуць і ў Мінску і ў Гомелі,