Спрадвеку тут шумяць кусты
Яшчэ да зор узбуджанага гаю,
Спрадвеку стогне лес,
Як з ворагам ў апошняй бойцы раць,
Як мора, гразь балот
Калышацца ад краю і да краю, -
І віхру страшнага
Ніколі тут нікому не уняць.
І бураломныя гады,
Як хмары чорныя, нясуцца над зямлёю...
Ўсё ломяць на шляху...
А кволых ўсіх людзей мяняе новы род...
І хутка ўсё бяжыць,
Нібы у летні дзень авечкі чарадою
Імчацца з поля ў хлеў,
Як ночку цёмную уздзене чуць усход...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ўзнялася вось новая бура, -
Цені ўстаюць з беларускіх балот...
Жыццё ўсё - дзе смерць і хаўтуры,
Дзе крыж і магіла - людзей карагод.
Край родны! Сонца тваё ўзыходзіць!
Бачыш, хмару рассек вунь прамень...
Чуеш ты крыкі: «к Свабодзе! к Свабодзе!»
Ноч памірае... З'яўляецца дзень!
А бура не ціхне... О, вечная бура!
Ты віхрам змятаеш да лепшага шлях;
Ты нішчыш няволю, знявагу, пануру,
Ты слабаму - радасць, а моцнаму - страх!
Змяшаліся... людзі, пажары і крыкі...
Свінцовы дождж мые усходы вясны...
Народ ужо верыць, што будзе Вялікім,
Што праўдаю стануць чароўныя сны!
Яго парадзілі бясстрашныя хвалі,
Ён вечнае буры малое дзіця...
І бурай нясецца к няведамай далі,
Шукаючы: Сонца!.. Свабоды!.. Жыцця!..

1921