З песень аб сваёй старонцы
Опубликовал: Admin
7-10-2020, 04:26
Просмотров: 1043
Комментарии: 0
Невясёлая старонка
Наша Беларусь:
Людзі – Янка ды Сымонка,
Птушкі – дрозд ды гусь.

Поле – горы ды каменне,
Потам зліта ўсё,
Сенажаць – адно карэнне,
Сівец ды куп'ё.

Родзе шнур несамавіта,
Колькі б працы ўнёс, –
Ячмень з сажай, з званцом жыта,
З свірэпкай авёс.

Небагатыя і вёскі,
Садоў ў іх не знаць,
Толькі часам дзе бярозкі,
Як тычкі, стаяць.

А па вёсках люд убогі,
Век бяда ў крук гне,
Вечна ў лапцях гное ногі,
Зрэб'е спіну тне.

Цёмны, цёмны народ гэты,
Трудна і сказаць,
Абарваны, неадзеты,
Не ўмее чытаць.

З яго кожны насмяецца,
Назаве дурным...
Бедны люд... так бы, здаецца,
Плакаў разам з ім.

Так няміла, як магілай,
Неяк выдае
Беларусь, мая старонка,
Дый люблю ж яе.

Я, калі б з ёй разлучыўся,
Плакаў з усіх сіл...
Эй, бо дзе воўк урадзіўся,
Яму куст той міл!

Дома голаду дазнаю, –
З'ем хлеба, вады...
Горай жыці ў чужым краю,
Болей слёз, нуды.

Там не знойдзеш братніх сэрцаў,
Там кожны чужым,
Будзеш жыць з нудой у спрэчцы
Ды адзін-адным.

Песню родную зацягнеш,
Хто пачуе, хто?
Там любіць свой край прысягнеш
Лепей, як жыццё.
Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь. Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Другие новости по теме:
Информация
Посетители, находящиеся в группе Гости, не могут оставлять комментарии к данной публикации.